Zonde wordt in het christendom gezien als het ingaan tegen de 'de wil van God' zoals deze staat beschreven in de Bijbel en hoe christenen deze interpreteren. Een belangrijk voorbeeld daarvan zijn de Tien Geboden. Tienmaal staat daar Gij zult niet... of juist Gij zult.... Zonde kan overtreding van geboden zijn, maar ook het nalaten van het goede. Opvattingen over wat als zonde wordt beschouwd kunnen per stroming verschillen. Daarnaast verschilt tevens de kijk op vergeving van zonde, zo kent men binnen de katholieke kerk bijvoorbeeld de biecht.
Betekenis[]
Het woord voor zonde dat in de Griekse geschriften wordt gebruikt, is hamartia en hamartema. Dit was oorspronkelijk een begrip uit het boogschieten en betekende zoiets als het missen van het doel.
Zonde gaat in het christendom verder dan het alleen maar doen van zonden, de mens wordt vanwege de zondeval ook beschouwd als een wezen met een zondige natuur en daardoor met een hang naar de zonde. Voorts brengt de zonde en de zondige staat van de mens een scheiding tussen deze en God teweeg. Uiteindelijk leidt de zonde daarom naar de dood (zowel in lichamelijke als in geestelijke zin).
Het komt voor dat zonden naar gradaties worden ingedeeld. In het Nieuwe Testament noemt Johannes een bijzondere categorie, de zogeheten doodzonde ('zonde tot de dood') (1 Johannes 5:16-17). Welke zonde hij daarmee precies bedoelde schreef hij niet maar blijkbaar gaat het hierbij om die zonde waarbij men God definitief de rug toekeert. Men verliest dan het 'genadeleven' en is dus als het ware geestelijk dood. Een andere categorie zijn de zeven hoofdzonden.
Zondeoffer en wedergeboorte[]
Tegenover de zonde staan de begrippen vergeving, verzoening en verlossing. Tijdens het bestaan van de Joodse tempel was het offeren, naast het dagelijks volgen van wetten, een onderdeel van de dienst aan God. Hiervoor bestonden verschillende doelen en bestaan verschillende interpretaties. Christenen geloven echter in het zondeoffer. Volgens de Bijbel bracht Jezus dit offer door als plaatsvervanger de straf voor de menselijke zonden op zich te nemen door aan het kruis te sterven en vervolgens uit de dood op te staan.
De hoofdstromingen binnen het christendom leren dat de verzoening met God, en dus vergeving en verlossing van zonden en het verkrijgen van eeuwig leven, enkel mogelijk is door het geloof in dit offer en in het verlengde daarvan in het aanvaarden van Jezus als messias en het navolgen van hem. Deze aanvaarding duiden sommige christenen (met name die in calvinistische, evangelische, charismatische en pinksterkringen) ook wel aan met de term wedergeboorte, waarmee wordt bedoeld dat men niet alleen een vergeven persoon wordt maar ook een andere innerlijke natuur krijgt, namelijk één die op God is geënt.
Nieuwe vormen van zonden[]
Op 9 maart 2008 wees het hoofd van de Apostolische Penitentiarie, Mgr. Gianfranco Girotti, in L'Osservatore Romano op het ontstaan in de 21e eeuw van een aantal zonden die gekenmerkt zijn door hun sociale uitwerking, vanwege de globalisering. Zoals uiteengezet in het Compendium van de sociale leer van de Kerk (2004), behoren milieuvervuiling, zelfverrijking, drugshandel en genetische manipulatie tot deze categorie van zonden.[1]
Zie ook[]
Externe links[]
Diverse opsommingen van zonde in de Bijbel:
Bronnen, noten en/of referenties:
- ↑ Vaticaan ziet vervuiling als officiële zonde Elsevier, 10 maart 2008
| Christendom (portaal) | |
|---|---|
|
Drie-eenheid: Vader ∙ Zoon ∙ Heilige Geest |
cv:Христианлăх çылăхĕсем fr:Péché (christianisme) ru:Грехи в христианстве