De Assyrische (links) en Aramese vlag (rechts)
Suryoyo (ܣܘܪܝܝܐ Suryoyo, meervoud Suryoye) is de onvertaalde zelfaanduiding in het Aramees van het woord Syriër. Syriër slaat hier niet op de benaming die gebruikt wordt om de inwoners van de huidige staat Syrië aan te duiden. Deze laatsten zijn namelijk Arabieren. De Suryoye zijn de oorspronkelijke inwoners van Syrië en Tur Abdin. Waar het woord Suryoyo precies van is afgeleid is niet met zekerheid te zeggen. Eén theorie is dat het woord Suryoyo afgeleid is van "Suroyo" en "Asuroyo" wat in het Syrisch hetzelfde als Assyriër betekent. Een andere theorie is dat het woord Suryoyo vanuit haar oostelijke dialect "Suryaya" is afgeleid van Surya, wat weer op haar beurt is te koppelen aan Syrië, wat ooit bekend heeft gestaan als Aram. "Suryoyo" wordt door de Suryoye zelf meestal gebruikt in de betekenis van "christen", lid van één van de kerkgemeenschappen van het Midden-Oosten.
Met "Suryoyo" kan tevens de Syrische taal worden bedoeld. Zie hiervoor het artikel Syrisch.
De geschiedenis van de Suryoye[]
Het is erg moeilijk na te gaan waar de Suryoyo gemeenschap precies van afstamt. De Suryoye houden vol, dat zij afstammen van Assur en Aram, de zonen van Sem, de zoon van Noach. Suryoye beschouwen zich daarom als afstammelingen van de Assyriërs enerzijds alsmede de Arameeërs anderzijds. De smeltkroes van de volkeren in het Midden-Oosten heeft vaak geleid tot spraak- en begripsverwarring onder het volk.
In de Handelingen van de Apostelen 11:26, wordt vermeld de volgelingen van Jezus in Antiochië christenen werden genoemd. De Kerk van Antiochië was de eerste buiten Palestina en werd - volgens de traditie - gesticht door de apostelen.
Na het concilie van Efeze in 431 splitste een deel van die Kerk zich af van het patriarchaat van Antiochië en uit dit schisma ontstond de Oost-Syrische of ‘Nestoriaanse kerk’. Na het concilie van Chalcedon in 451 leidde een tweede schisma tussen de West-Syrische kerk en de byzantijnse christenheid tot de vorming van de Syrisch-orthodoxe Kerk.
Van de 4de tot de 7de eeuw kenden de Syrische kerkgemeenschappen een bloeiperiode. Er was grote literaire productiviteit en er werd aan missioneringswerk gedaan.
Vanaf de zevende eeuw nam het tijdperk van de islamisering en de arabisering een aanvang. Door hun vertalingen uit het Syrisch en/of het Grieks in het Arabisch brachten de Syrische christenen - als leermeesters van de moslims - de wetenschappelijke wereld van de Grieken dichter bij de Arabieren. Zo waren het de Syrische christenen die de wetenschappelijke vooruitgang van de Islamwereld mogelijk maakten. Iets dergelijks gebeurde in Alexandrië waar de nieuwe islamitische heersers de Alexandrijnse christenen opdracht gaven de gigantische schatten van de oude bibliotheken te vertalen. Toch leed de christengemeenschap sterk onder de vervolging door de islam, onder de minachting en de benadeling die de christenen ten deel vielen onder de islamitische regimes. Soms kwamen gruwelijke geweldsplegingen voor, in andere tijdsperiodes waren de moslimleiders verdraagzamer.
Eind veertiende, begin vijftiende eeuw waren de christenen in het Nabije Oosten slachtoffer van Timoer Lenk.
In de negentiende eeuw troffen westerse missionarissen de Syrische gemeenschappen geïsoleerd aan. De clerus en het volk bleken nu, in vergelijking met het intussen ontwikkelde Westen, ongeschoold en de infrastructuur was quasi onbestaande.
De genocide op de Armeense christenen in Oost-Turkije (vanaf 1915) bleef niet beperkt tot deze groep: ook de Arameeërs en Assyriërs leden er zwaar onder, zie Assyrische Genocide. Velen ontvluchtten Turkije en vestigden zich in Syrië. Hun patriarch volgde en vestigde zich in 1959 in Damascus.
Taal[]
De taal die tegenwoordig door de Suryoye wordt gesproken is het Syrisch. Het Syrisch is de vorm van het Aramees, zoals dat in het begin van de christelijke jaartelling, werd gesproken in Edessa (het huidige Şanlıurfa, Turkije). Jezus sprak het Aramees. De Suryoye spreken echter een dialect hiervan, namelijk het Turoyo.
Het is de liturgische taal van onder andere de Syrisch-orthodoxe Kerk, de Assyrische Kerk, de Maronitisch-katholieke Kerk, en de Syrisch-katholieke Kerk.
Huidige situatie[]
De Suryoye hebben zich in de 20e eeuw verspreid over de hele wereld. Ze zijn nu onder andere gevestigd in Syrië, Turkije, Irak, de Verenigde Staten, Argentinië, Australië, Zweden, Duitsland, Nederland, België en Frankrijk.
In Nederland gaat het om ongeveer 20.000 Suryoye, waarvan de integratie goed verloopt.[bron?] Het overgrote deel woont in Twente, maar ook wonen er Suryoye in Amsterdam en omstreken.
Zie ook[]
- Syrisch-orthodoxe Kerk
- Syrisch
- Syrisch alfabet
- Assyriërs (volk)
- Arameeërs
- Oosters christendom
arc:ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܝܐ nds-nl:Suryoye sv:Syrianer tr:Süryani