De Ebionieten waren een joods-christelijke groepering binnen het vroege christendom en door de kerkvaders als zodanig aangeduid. Zij woonden in Transjordanië. De Ebionieten gebruikten een eigen evangelie bekend als het Evangelie van de Ebionieten
De benaming komt vermoedelijk van het Hebreeuwse woord voor armen, Ebjonim. Deze Ebionieten waren zowel joods als christelijk, omdat zij de joodse leer niet verwierpen. Zij geloofden dat Jezus de natuurlijke zoon van Jozef en Maria was, maar bij de doop door God was ‘uitgekozen’ als de meest rechtschapen mens op aarde. Naar hun mening was Jezus de allereerste mens die Gods wet volledig gehoorzaamd heeft. En door zijn gehoorzaamheid aan de wet werd hij gerechtvaardigd, en daarom de Christus genoemd.
Naast de Hebreeuwse geschriften lijken zij een eigen versie van het Evangelie naar Matteüs, of een bewerkte versie ervan (bijv. geen geboorteverhaal van een maagdelijke geboorte), te hebben gehad. Van dit Evangelie zijn alleen maar een paar fragmenten bewaard gebleven die door de kerkvaders als ketterijen geciteerd werden.