Dubritius.
Dubritius, ook Dyfrig en, verfranst, Devereux, (Madley bij Hereford, mogelijk rond 465 - Bardsey, 545) was een Keltische bisschop en heilige. Volgens de traditie was Dubritius een afstammeling van tegenkeizer Magnus Maximus, die in de Welshe sagen bekend is als Macsen Wledig, en zijn vrouw Elen van Caernarfon.
Kloosters[]
Dubritius werd een belangrijk kerkleider en monnik in het zuidoosten van Wales en het westen van Herefordshire. Zijn vroegste stichting was Ariconium (Archenfield), maar zijn belangrijkste centra waren in Hentland (Henllan) en Moccas in de vallei van de Wye. Dubritius trok vele leerlingen aan naar deze twee kloosters, die vandaaruit weer nieuwe kloosters en kerken stichtten. Iltutus was een vriend van hem, en Dubritius was verbonden met het eiland Caldey waar hij Samson van Dol tot overste aanstelde van het klooster. Later wijdde hij Samson ook tot bisschop.
Dubritius en Sint Daniël waren de prelaten die de Heilige David er van overtuigde om deel te nemen aan de synode van Brefi. De laatste jaren van zijn leven bracht Dubritius door in Ynys Enlli (Bardsey), waar hij rond 545 stierf. In latere middeleeuwse legenden, werd hij de aartsbisschop van Caerleon (Caerlon-on-Usk), die koning Arthur in Colchster kroonde, en volgens kerkelijke politici uit de 12de eeuw was hij de stichter van bisdom der Noormannen in Llandaff, waar hij een der vier heiligen van de kathedraal was. Volgens latere historici was Durbitius een leerling van de H. Germanus van Auxerre, alhoewel dit weinig waarschijnlijk is. Volgens de legende deed de Heilige David afstand als kerkleider van Wales ten voordele van Dubritius.
Verering[]
De relikwieën van Dyfrig werden in 1120 overgebracht van Bardsey naar Llandaff. In de kunst wordt de heilige afgebeeld terwijl hij twee bisschopsstaven en een aartsbisschoppelijk kruis vasthoudt. Hij wordt vereerd in Herefordshire, Monmouthshire en op het eiland Caldey. Zijn feestdag is op 14 november.
cy:Dyfrig fr:Dubrice de Llandaf ko:두브리치오